سوی بیماران خود شد شاه مه رویان من

گفت ای رُخهای زرد و زعفرانستان من

زعفرانستان خود را آب خواهم داد آب

زعفران را گل کنم از چشمۀ حیوان من

زرد و سرخ و خار و گل در حکم در فرمان ماست

سر منه جُز بر خط فرمان من فرمان من

ماه رویان جهان از حُسن ما ند حُسن

ذرّه ای یده اند از حُسن و از احسان من

عاقبت آن ماه رویان کاه رویان می شوند

حال ان این بود در حضرت سلطان من

روز شد ای خاکیان یده ها را رو کنید

خاک را ملک از کجا حُسن از کجا ای جان من

شب چو شد خورشید غایب ،اختران لافی زنند

زُهره گوید آن من و ان ماه گوید آن من

مشتری از کیسۀ زر جعفری بیرون کند

با زُحل مریخ گوید خنجر برّان من

وان عطارد صدر گیرد که منم صدرالصدور

چرخها ملک منست و برجها ارکان من

آفتاب از سوی مشرق صبحدم لشکر کشد

گوید ای ان کجا رفتید اینک آن من

زَهرۀ زُهره درید و ماه را گردن شکست

شد عطارد خشک و بار و با رُخ رخشان من

چون یکی میدان دوانید آفتاب آمد ندا

هان و هان ای بی ادب بیرون شو از میدان من

وقت صبح از گور مشرق سر برآر و زنده شو

منکران را آگه کن از برهان من

عید هر کس آن مهی باشد که او قربان اوست

عید تو ماه من آمد ای شده قربان من

مولانا

ای ,رویان ,فرمان ,حُسن ,گوید ,ملک ,مه رویان ,گوید آن ,از کجا ,شاه مه ,از حُسن