رهش به سرو سهی قامت بلند مباد

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

وجود نازکت آزرده گزند مباد

سلامت همه آفاق در سلامت توست

به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد

جمال صورت و معنی ز امن صحت توست

که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد

در این چمن چو درآید خزان به یغمایی

رهش به سرو سهی قامت بلند مباد

در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد

مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد

هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بیند

بر آتش تو به جز جان او سپند مباد

شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی

که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

 
حافظ

***

طوبی زقامت تو نیارد که دم زند

زین قصه بگذرم که سخن می شود بلند

درین چمن چو درآید خزان یغمایی

رهش بسرو سهی قامت بلند مباد

قامتش را سرو گفتم سر کشید از من بخشم

دوستان ، از راست می رنجد نگارم چون کنم

قدت گفتم که شمشاد است بسی خجلت ببار آورد

که این نسبت چرا کردیم و این بهتان چرا گفتیم

                                          حافظ