اوّل یکی منم که در این شهر هرشبی
فریاد من ز عشق بر افلاک بر شود
حافظ
چو غم هجران بلبل می سرایم
دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گِل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین بادۀ مستانه زدند
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعۀ کار بنام من دیوانه زدند
شکر آنرا که میان من و او صلح افتاد
حوریان رقص کنان ساغر شکرانه زدند
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت در افسانه زدند
آتش آن نیست که بر شعلۀ او خندد شمع
آتش آنست که بر خرمن پروانه زدند
کس چو حافظ نکشید از رُخ اندیشه نقاب
تا سر زلف عروسان سخن شانه زدند
***بارها گفته ام و بار دگر می گویم
که من گم شده این ره نه بخود می پویم
در پس آینه طوطی صفتم داشته اند
وانچه سلطان ازل گفت بگو می گویم
من اگر خارم و ار گل چمن آرایی هست
که از آن دست که می پروردم می رویم
دوستان عیب من بیدل و حیران مکنید
گوهری دارم و صاحب نظری می جویم
گر چه با دلق ملمّع می گلگون عیبست
مکنم عیب کز و رنگ و ریا می شویم
خنده بر گریۀ عشاق نباشد انصاف
می سرایم به شب و وقت سحر می مویم
زاهدی گفت که حافظ ره میخانه مبوی
گو مکن سهو که من مشک ختن می بویم
***
الا ای طوطی گویای اسرار
فریاد من ز عشق بر افلاک بر شود
حافظ
چو غم هجران بلبل می سرایم
بهار انتظار را می ربایم
بهار را در بهاران می سپارم
به وقت گُل همی غنچه بیارم
بخوان ای بلبل خوش الحانم
که من گم کرده ام وقت بهارم
بخوان تا سرو بالایت بنازم
می آلوده چو مستان سر بر آرم
بخوان ای نازنین زلفت بنازم
که بهر تار آن سر را ببازم
کیانوش 79/4/9
***دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گِل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین بادۀ مستانه زدند
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعۀ کار بنام من دیوانه زدند
شکر آنرا که میان من و او صلح افتاد
حوریان رقص کنان ساغر شکرانه زدند
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت در افسانه زدند
آتش آن نیست که بر شعلۀ او خندد شمع
آتش آنست که بر خرمن پروانه زدند
کس چو حافظ نکشید از رُخ اندیشه نقاب
تا سر زلف عروسان سخن شانه زدند
***بارها گفته ام و بار دگر می گویم
که من گم شده این ره نه بخود می پویم
در پس آینه طوطی صفتم داشته اند
وانچه سلطان ازل گفت بگو می گویم
من اگر خارم و ار گل چمن آرایی هست
که از آن دست که می پروردم می رویم
دوستان عیب من بیدل و حیران مکنید
گوهری دارم و صاحب نظری می جویم
گر چه با دلق ملمّع می گلگون عیبست
مکنم عیب کز و رنگ و ریا می شویم
خنده بر گریۀ عشاق نباشد انصاف
می سرایم به شب و وقت سحر می مویم
زاهدی گفت که حافظ ره میخانه مبوی
گو مکن سهو که من مشک ختن می بویم
***
الا ای طوطی گویای اسرار
مبادا خالیت شکّر زمنقار
سرت سبز و دلت خوش باد جاوید
که خوش نقشی نمودی از خط یار
سخن سر بسته گفتی با حریفان
خدا را زین معمّا پرده بردار
چه ره بود این که زد در پرده مطرب
که می رقصند با هم مست و هوشیار
از آن افیون که ساقی در می افکند
حریفان را نه سر ماند و نه دستار
به مستوران مگو اسرار مستی
حدیث جان بگو با نقش دیوار
حافظ
وجه مشترک و تفاوت بین اصول گرایان و اصلاح طلبان
سر ,ای ,وقت ,خوش ,طوطی ,ره ,ای طوطی ,که بر ,خالیت شکّر ,من گم ,طوطی گویای
درباره این سایت