*** اشعارعارفانه ی سحرگاهان ***

احکام وصول و ذوق در مدرسه نیست

عارف نشوی به منطق و هندسه تو

برهان و دلیل عشق در هندسه نیست

                                                    نعمت الله

باز آمد آستین فشانان

آن دشمن جان و عقل و ایمان

غارتگر صد هزار خانه

ویران کن صد هزار دکان

شورندۀ صد هزار فتنه

حیرتگر صد هزار حیران

آن دایۀ عقل و آفت عقل

آن مونس جان و دشمن جان

او عقل سبک کجا رباید

عقلی خواهد چو عقل لقمان

او جان خسیس کی پذیرد

جانی خواهد چو بحر عمّان

آمد که خراج ده بیاور

گفتم که چه ده دهیست ویران

طوفان تو شهرها شکسته است

یک ده چه زند میان طوفان

گفتا ویران مقام گنجست

ویرانۀ ماست ای مسلمان

ویرانه به ما ده و برون رو

تشنیع مزن مگو پریشان

ویرانه ز تست چون تو رفتی

معمور شود به عدل سلطان

حیلت مکن و مگو که رفتم

اندر پس در مباش پنهان

چون مُرده بساز خویشتن را

تا زنده شوی به روح انسان

گفتی که تو در میان نباشی

آن گفت تو هست عین قرآن

کاری که کنی تو در میان نی

آن کردۀ حق بوَد یقین دان

                             مولانا

ای مرغ عجب که صید تو شیرانند

گمگشتگی سودای تو جان سیرانند

خرِّم زی و آسوده که این شهر از تو

زیران زبران و زبران زیرانند

                               مولانا

 

سوی بیماران خود شد شاه مه رویان من

گفت ای رُخهای زرد و زعفرانستان من

زعفرانستان خود را آب خواهم داد آب

زعفران را گل کنم از چشمۀ حیوان من

زرد و سرخ و خار و گل در حکم در فرمان ماست

سر منه جُز بر خط فرمان من فرمان من

ماه رویان جهان از حُسن ما ند حُسن

ذرّه ای یده اند از حُسن و از احسان من

عاقبت آن ماه رویان کاه رویان می شوند

حال ان این بود در حضرت سلطان من

روز شد ای خاکیان یده ها را رو کنید

خاک را ملک از کجا حُسن از کجا ای جان من

شب چو شد خورشید غایب ،اختران لافی زنند

زُهره گوید آن من و ان ماه گوید آن من

مشتری از کیسۀ زر جعفری بیرون کند

با زُحل مریخ گوید خنجر برّان من

وان عطارد صدر گیرد که منم صدرالصدور

چرخها ملک منست و برجها ارکان من

آفتاب از سوی مشرق صبحدم لشکر کشد

گوید ای ان کجا رفتید اینک آن من

زَهرۀ زُهره درید و ماه را گردن شکست

شد عطارد خشک و بار و با رُخ رخشان من

چون یکی میدان دوانید آفتاب آمد ندا

هان و هان ای بی ادب بیرون شو از میدان من

وقت صبح از گور مشرق سر برآر و زنده شو

منکران را آگه کن از برهان من

عید هر کس آن مهی باشد که او قربان اوست

عید تو ماه من آمد ای شده قربان من

                                            مولانا

وقت آمد که بشنوید اسرار

می گشاید خدا شما را گوش

وقت آمد که سبز پوشان نیز

در رسند از رواق ارزق پوش

                        مولانا

امام حسین(ع) :

ما با یزید بیعت نخواهیم کرد.

ولاغیر

لیک در حقیقت حقّ را نردبانی دیگر است

مولانا

مهدی موعود :

امام حسن (ع) عشق و عقل را در هم آمیخت

امام حسین (ع) عشق و وجود را در هم آمیخت

و به حقّ رسید .

ولاغیر

بدرستی که شیعیان ما قلبشان

از هرناخالصی و حیله و تزویر پاک است.

امام حسین(ع)

ناتوان ترین مردم کسی است که از دعا کردن واماند

و بخیل ترین مردم کسی است که از سلام کردن واماند.

امام حسین(ع)

چه دارد آن كس كه تو را ندارد؟ و چه ندارد آن كه تو را دارد؟

آن كس كه به جای تو چیز دیگری را پسندد و به آن راضی شود

، مسلما زیان كرده است .

امام حسین(ع)

آن که در کاری که نافرمانی خداست بکوشد،

امیدش را از دست می دهد و نگرانیها به او رو می آورد.

امام حسین(ع)

بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد.

امام حسین(ع)

کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند

و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می کند.

امام حسین(ع)

چیزى را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.

امام حسین(ع)

نیاز مردم به شما از نعمتهای خدا بر شما است،

از این نعمت افسرده و بیزار نباشید.

امام حسین(ع)

برحذر باشید از ستم کردن  بر كسی كه جز خدا كسی را ندارد.

امام حسین(ع)

قومی خدا را به امید پاداش نیایش می‌كنند.

این عبادت بازرگانان است.

گروهی از روی ترس، بندگی می‌كنند.

این نوع بندگی مخصوص بردگان است.

مردمی خدا را از باب سپاس نعمت‌‌های او ستایش می‌كنند.

این روش آزادگان است.

امام حسین(ع)

بهترین ثروت آن است كه انسان به وسیلة آن آبروی خود را حفظ نماید.

امام حسین(ع)

اگر حوادث سه گانه فقر، بیماری و مرگ وجود نداشت،

انسان در برابر هیچ چیز سر فرود نمی‌آورد.

امام حسین(ع)

به یاد آور مردن پدران و فرزندانت را،

كجا بودند و اكنون رهسپار چه جایی شده اند؟

می بینم كه تو نیز به همین زودی به آنان خواهی پیوست

و باعث عبرت دیگران خواهی گشت .

امام حسین(ع)

چه آسان است مرگى كه در راه رسیدن به عزّت و احیاى حق باشد،

مرگ عزتمندانه جز زندگى جاوید

و زندگى ذلیلانه جز مرگ همیشگى نیست.

امام حسین(ع)

امام حسین (ع) با سرمایه داران و مستکبران و ظالمان

عصر خود مبارزه کرد و به شهادت رسید .

ولاغیر

 
امام حسین (ع) :

 ما با یزید بیعت نخواهیم کرد .

امسال

تاسوعا و عاشورای حسینی

 در عراق و سوریه و یمن

بطور واقعی در جریان است .

امسال  خون امام حسین (ع)

در رگ جوانان شیعه میجوشد .

امسال جنگ حق علیه باطل در جریان است .

امسال سال انتقام از یزیدیان زمان است

شیعیان بپا خیزید

که عاشورای واقعی در راه است .

امسال مظلومان تاریخ در انتظار انتقامند .

ایّام  خون و قیام ( ماه محرّم ) بر همه ی

شیعیان واقعی و عدالت طلب تسلیت باد .

امــــــــــــــــروزنه آغاز و نه انجام جهان است

ای بس غم و شادی، که پس پرده نهان است

گـــــــــر مرد رهی ؛ غم مخور از دوری و دیری

دانی کــــــــــــــه رسیدن هنر گام زمان است

تـــــــــــــــــــــــو رهرو دیرینه سرمنزل عشقی

بنگر کـــــــــه ز خون تو به هر گام نشان است

آبی کــــــــــــــــه بر آسود ، زمینش بخورد زود

دریا شـــــــــــود آن رود که پیوسته روان است

از روی تـــــــــــــــــــــو دل کندنم آموخت زمانه

این دیده از ان روست که خونابه فشـان است

دردا و دریغا کـــــــــــــــــــه در این بازی خونین

بازیـــچه ایام دل آدمیــــــــــان اســــــــــــــــت

مبادا خالیت شکّر زمنقار

سرت سبز و دلت خوش باد جاوید

که خوش نقشی نمودی از خط یار

سخن سر بسته گفتی با حریفان

خدا را زین معمّا پرده بردار

چه ره بود این که زد در پرده مطرب

که می رقصند با هم مست و هوشیار

از آن افیون که ساقی در می افکند

حریفان را نه سر ماند و نه دستار

به مستوران مگو اسرار مستی

حدیث جان بگو با نقش دیوار

                        حافظ

میلاد گُل و بهار جان آمد

برخیز که عید می کشان آمد

خاموش مباش زیر این خرقه

بر جان جهان دوباره جان آمد

بر گیر به دست ، پرچم عشاق

فرماندۀ مُلک لامکان آمد

گار زعیش لاله باران شد

سلطان زمین و آسمان آمد

با یار بگو که پرده بردارد

هین! عاشق آخراّمان آمد

آمادۀ امر و نهی و فرمان باش

هشدار ! که منجی جهان آمد

                                روح الله خمینی (ره)

کوتاه سخن که یار آمد

با گیسویِ مُشکبار آمد

بگشود درو نقاب بر داشت

بی پرده نگر ، نگار آمد

او بود و کسی نبود با او

یکتای غریب وار آمد

بنشست و ببست در ز اغیار

گویی پی یار غار آمد

من محو جمال بی مثالش

او جلوه گر از کنار آمد

برداشت حجاب از میانه

تا بر سر میگسار آمد

دنباله صُبح لیلة القدر

خور با رُخ آشکار آمد

بگذار چراغ ، صبح گردید

خورسید جهانمدار آمد

بگذار قلم ، بپیچ دفتر

کوتاه سخن که یار آمد

                      روح الله خمینی (ره)

هین که هنگام صابران آمد

وقت سختی و امتحان آمد

اینچنین وقت عهدها شکنند

کارد چون سوی استخوان آمد

عهد و سوگند سخت سُست شود

مرد را کار چون بجان آمد

هله ای دل تو خویش سُست مکن

دل قوی کن که وقت آن آمد

چون زرّ سرخ اندر آتش خند

تا بگویند زرّ کان آمد

گرم و خوش رو به پیش تیغ اجل

بانگ برزن که پهلوان آمد

با خدا باش و نصرت از وی خواه

که مدد ها ز آسمان آمد

ای خدا آستین فضل فشان

چونکه بنده بر آستان آمد

چون صدف ما و دهان گشادستیم

کابر فضل تو درّفشان آمد

ای بسا خار خشک کز دل او

در پناه تو گلستان آمد

من نشان کرده ام ترا که ز تو

دلخوشیهای بیشمار آمد

وقت رحمت و وقت عاطفت است

که مرا زخم بس گران آمد

ای ابابیل هین که بر کعبه

لشکر و پیل بیکران آمد

عقل گوید مرا خمش کن بس

که خداوند غیب دان آمد

من خمش کردم ای خدا لیکن

بی من از جان من فغان آمد

                                  مولانا

بیا که رایتِ منصور پادشاه رسید

نوید فتح و بشارت به مهرو ماه رسید


جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت

کمال عدل به فریاد داد خواه رسید


سپهر دورِ خوش اکنون زند که ماه آمد

جهان به کام دل رسد که شاه رسید


ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن

قوافل دل و دانش که مردِ راه رسید


عزیز مصر به رغم برادران غیور

ز قعر چاه بر آمد به اوج ماه رسید


کجاست صوفی دجّال کیش مُلحد شکل

بگو بسوز که مهدیِّ دین پناه رسید


صبا بگو که چها بر سرم درین غم عشق

ز آتش دلِ سوزان و دودِ آه رسید


ز شوقِ روی تو شاها بدین اسیر فراق

همان رسید کز آتش به برگ کاه رسید


مرو به خواب که حافظ به بارگاه قبول

ز وردِ نیم شب و درس صبحگاه رسید


حافظ

عمری گذشت و راه نبردم به کوی دوست

مجلس تمام گشت و ندیدیم روی دوست

گلشن مُعطّر است سرا پا ز بوی یار

گشتیم هرکجا نشنیدیم بوی دوست

هر جا که می روی ز رُخ یار روشن است

خفّاش وار راه نبردیم سوی دوست

میخوارگان دلشده ساغر گرفته اند

ما را نمی نصیب نشد از سبوی دوست

گوش من و تو وصف رُخ یار نشنود

ور نه جهان ندارد جز گفتگوی دوست

با عاقلان بگو که رُخ یار ظاهر است

کاوش بس است این همه در جستجوی دوست

ساقی ز دست یار به ما باده می دهد

بر گیر می تو نیز ز دست نکویِ دوست

                                           روح الله خمینی (ره)

شاهدی کو از ازل از عاشقان بر بست رخ را

بر سر مهر آمد و گردید مشهود و عیانی

روح الله خمینی (ره)

جناب آقای گرباچف باید به حقیقت رو آورد.

مشکل اصلی کشور شما مسئلۀ مالکیت و اقتصاد و آزادی نیست.

مشکل شما عدم اعتقاد واقعی به خداست.

همان مشکلی که غرب را هم به ابتذال  و بن بست کشیده  و یا

خواهند کشید.

مشکل اصلی شما مبارزۀ طولانی وبیهوده با خدا و مبدا, هستی و

آفرینش است.

 خمینی (ره)

مهدی موعود :

کمونیست اتّحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی سابق

همانند طاووس زیبایی بود که مردم دنیا  ، فقط 

دو پای زشت آن را دیدند و تمام زیباییهای آن را نادیده گرفتند

دو پای زشت آن عبارت بودند از :

1- اعتقاد به ماتریالیسم و عدم اعتقاد به خداوند

2- اعتقاد به حکومت کارگران

ولاغیر

بزرگترین ظلم و ستم در جهان عدم اعتقاد به خداوند است .

ولاغیر

ظلم و ستم کارگران از آنجا آغاز میشود

که نیاز به کار کردن نداشته باشند .

ولاغیر

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد

وآنچ خود داشت ز بیگانه تمنّا می کرد

گوهری را که بپرورد صدف در همه عمر

طلب از گم شدگان ره دریا می کرد

مشکل خویش بر پیر مغان برد که او

کو بتأیید نظر حلّ معمّا می کرد

دیدمش فارغ و خرّم قدح باده بدست

و اندر آن آینه صد گونه تماشا می کرد

گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند

جرمش این بود که اسرار هویدا می کرد

فیض روح القدس ار زانک مدد فرماید

دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد

گفتمش سلسلۀ زلف بتان از پی کیست

گفت حافظ گله ای از دل شیدا می کرد

حافظ

***

در جهان دو نوع بشر یا دو نوع خلق یا دو نوع مردم

زندگی میکنند بشر خوب و بشر بد یا خلق خوب و

خلق بد یا مردم خوب یا مردم بد.

آیا بشر بد حق دارند ؟

آیا خلق بد خوب هستند ؟

آیا مردم بد سالار هستند ؟

حق داشتن و خوب بودن و سالار بودن

بشر نسبی و قابل اندازه گیری است.

پس حق مطلق و خوب مطلق و سالار مطلق

خداوند است .

ولا غیر

برای رسیدن به عدل مطلق باید از کمونیست مطلق گذشت

و کمونیست مطلق از حقّ مطلق میگذرد

و حقّ مطلق از آنِ خداوند است .

ولاغیر

مردم دنیا تاکنون کاخ مادّیات را آباد کرده اند و کاخ عشق را ویران ،

از این ببعد ما کاخ مادیّات را ویران و کاخ عشق را آباد خواهیم کرد .

ولاغیر

انقلاب اسلامی ایران بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی

سوسیالیستی نتوانست هوشمندانه و بطور سریع خلا, انقلاب

کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در جهان را

پُر کند و امروز انقلاب اسلامی ایران با گذشت 35 سال نتوانست

جهانگیر شود و خود نیز با مشکلات اقتصادی و ی 

و توطئه های بیشمار امپریالیسم غرب بسرکردگی

آمریکا و انگلیس روبرو است . ولاغیر

***

*شوروی جدید با اسلام جدید*

*در حال ظهور است*

*و به رهبری مهدی موعود*

*همۀ جهان را فرا خواهد گرفت*

ولاغیر

وقت آمد که بشنوید اسرار

می گشاید خدا شما را گوش

وقت آمد که سبز پوشان نیز

در رسند از رواق ارزق پوش

                        مولانا

امام حسین(ع) :

ما با یزید بیعت نخواهیم کرد.

ولاغیر

لیک در حقیقت حقّ را نردبانی دیگر است

مولانا

مهدی موعود :

امام حسن (ع) عشق و عقل را در هم آمیخت

امام حسین (ع) عشق و وجود را در هم آمیخت

و به حقّ رسید .

ولاغیر

بدرستی که شیعیان ما قلبشان

از هرناخالصی و حیله و تزویر پاک است.

امام حسین(ع)

ناتوان ترین مردم کسی است که از دعا کردن واماند

و بخیل ترین مردم کسی است که از سلام کردن واماند.

امام حسین(ع)

چه دارد آن كس كه تو را ندارد؟ و چه ندارد آن كه تو را دارد؟

آن كس كه به جای تو چیز دیگری را پسندد و به آن راضی شود

، مسلما زیان كرده است .

امام حسین(ع)

آن که در کاری که نافرمانی خداست بکوشد،

امیدش را از دست می دهد و نگرانیها به او رو می آورد.

امام حسین(ع)

بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد.

امام حسین(ع)

کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند

و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می کند.

امام حسین(ع)

چیزى را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.

امام حسین(ع)

نیاز مردم به شما از نعمتهای خدا بر شما است،

از این نعمت افسرده و بیزار نباشید.

امام حسین(ع)

برحذر باشید از ستم کردن  بر كسی كه جز خدا كسی را ندارد.

امام حسین(ع)

قومی خدا را به امید پاداش نیایش می‌كنند.

این عبادت بازرگانان است.

گروهی از روی ترس، بندگی می‌كنند.

این نوع بندگی مخصوص بردگان است.

مردمی خدا را از باب سپاس نعمت‌‌های او ستایش می‌كنند.

این روش آزادگان است.

امام حسین(ع)

بهترین ثروت آن است كه انسان به وسیلة آن آبروی خود را حفظ نماید.

امام حسین(ع)

اگر حوادث سه گانه فقر، بیماری و مرگ وجود نداشت،

انسان در برابر هیچ چیز سر فرود نمی‌آورد.

امام حسین(ع)

به یاد آور مردن پدران و فرزندانت را،

كجا بودند و اكنون رهسپار چه جایی شده اند؟

می بینم كه تو نیز به همین زودی به آنان خواهی پیوست

و باعث عبرت دیگران خواهی گشت .

امام حسین(ع)

چه آسان است مرگى كه در راه رسیدن به عزّت و احیاى حق باشد،

مرگ عزتمندانه جز زندگى جاوید

و زندگى ذلیلانه جز مرگ همیشگى نیست.

امام حسین(ع)

امام حسین (ع) با سرمایه داران و مستکبران و ظالمان

عصر خود مبارزه کرد و به شهادت رسید .

ولاغیر

وقت آمد که بشنوید اسرار

می گشاید خدا شما را گوش

وقت آمد که سبز پوشان نیز

در رسند از رواق ارزق پوش

مولانا

در این سرما سَرِ ما داری امروز

دل عیش و تماشا داری امروز

میفکن نوبت عشرت بفردا

چو آسایش مهیّا داری امروز

بگستر بر سر ما سایۀ خود

که خورشیدانه سیما داری امروز

درین خمخانه ما را میهمان کن

بدان همسایه کانجا داری امروز

نقاب از روی سُرخ او فروکش

که در پرده حمیرا داری امروز

در اشکن کشتی اندیشه ها را

که کفی همچو دریا داری امروز

سری از عین و شین و قاف بر زن

که صد اسم و مسمّا داری امروز

خمش باش و مدم در نای منطق

که مصر و نیشکرها داری امروز

                                           مولانا

عاشق دوست ز رنگش پیداست

بی دلی از دل تنگش پیداست

نتوان نرم نمودش به سخن

این سخن از دل سنگش پیداست

از در صلح برون ناید دوست

دیگر امروز ز جنگش پیداست

می زده ست از رُخ سُرخش پرسید

مستی از چشم قشنگش پیداست

یار امشب پی عاشق کُشی است

من نگویم ، ز خدنگش پیداست

رازِ عشق تو نگوید "هندی"

چه کنم من ، که ز رنگش پیداست

                                   روح الله خمینی (ره)

نور رویش مردم دیده منوّر ساخته

صورت ما را به لطف خود مصوّر ساخته

بسته است از مه نقابی آفتاب روی او

تا نداند هر کسی خود را چنین بر ساخته

در خرابات مغان بزم خوشی آراسته

رند و ساقی جام و می با همدگر در ساخته

عشق او بحر است و ما را زان به دریا می کشد

عین ما را آبروئی داده خوشتر ساخته

هر که پای سر مستان او را بوسه داد

بر سریر سلطنت سلطان و سرور ساخته

اسم اعظم خواست تا ظاهر شود در آینه

عین ما روشن دلی را دیده مظهر ساخته

هر کسی سازد سرائی از بهشت از بهر خود

نعمت الله خانۀ دل جای دلبر ساخته

                                          نعمت الله

نور رویش پرتوی بر ماهتاب انداخته

جعد زلفش سایه بان بر آفتاب انداخته

سنبل زلفش پریشان کرده بر رخسار گل

بلبل شوریده را در پیچ و تاب انداخته

ساقی سرمست ما رندانه جام می بدست

آمده در بزم ما از رخ نقاب انداخته

برکشیده تیغ عشق و عاشقان خویش را

بر سر کوی محبت بی حساب انداخته

لاابالی وار با رندان نشسته روز و شب

از رقیب ایمن سپر بر روی آب انداخته

آتشی انداخته در شمع جان از عشق او

عقل را پروانه وش در اضطراب انداخته

وعدۀ دیدار داده عاشقان خویش را

ذوق و وجدی در وجود شیخ و شاب انداخته

زاهد ومفتی به عشق جرعه ای از جام

آن یکی سجّاده و این یک کتاب انداخته

نعمت الله را حریف مجلس خود ساخته

جام وحدت داده و مست خراب ساخته

                                شاه نعمت الله ولی

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

ای مرغ بهشتی که دهد دانه آبت

می چو از خم بسبو رفت و گل انداخت نقاب

فرصت عیش نگهدار و بزن جامی چند

نقاب گل کشیده زلف سنبل

گره بند قبا چون غنچه وا کرد

گل مراد تو آنگه نقاب بگشاید

که خدمتش چو نسیم سحر توانی کرد

چو ماه نو ره نظارگان بیچاره

زند بگوشه ابرو در نقاب رود

صفیر مرغ بر آمد بط شراب کجاست

فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید

از آن نهفت رُخ خویش در نقاب صدف

که شد ز نظم خوشت لو,لو, خوشاب خجل

نقاب ظلمت از آن بست آب خضر که شد

ز شعر حافظ و این طبع همچو آب خجل

سرّ قضا که در تتق غیب منزویست

مستانه اش نقاب زرخسار برکشیم

باده نوش از جام عالم بین که بر اورنگ جم

شاهد مقصود را از رخ نقاب انداختی

چو گل نقاب بر افکند و مرغ زد هوهو

منه ز دست پیاله چه می کنی هی هی

                                                   حافظ

ساقی بیار باده که یار ز رُخ پرده برگرفت

کار چراغ خلوتیان باز در گرفت

آن شمع سر گرفته دگر چهره بر افروخت

وین پیر سالخورده جونی ز سر گرفت

آن عشوه داد عشق که مُفتی ز ره برفت

و آن لطف کرد و دوست که دشمن حَذَر گرفت

زنهار ازان عبارت شیرین دلفریب

گویی که پستۀ تو سخن در شکر گرفت

بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود

عیسی دمی خدا بفرستاد و بر گرفت

هر حوروش که بر مه و خور جلوه می فروخت

چون تو در آمدی پی کار دگر گرفت

زین قصّه هفت گنبد افلاک پُر صداست

کوته نظر ببین که سخن مختصر گرفت

حافظ تو این دعا ز که آموختی که یار

تعویذ کرد شعر تو را و به زرّ گرفت

                                           حافظ

لطف کردی سایه ای بر آفتاب انداختی

تا چه خواهد کرد با ما تاب و رنگ عارضت

حالیا نیرنگ نقشی خوش بر آب انداختی

گوی خوبی بُردی از خوبان خلّخ شاد باش

جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی

طاعت من گرچه از مستی خرابم رد مکن

کاندر این شغلم به امیّد ثواب انداختی

گنج عشق خود نهادی دردل ویران من

سایۀ دولت بر این کُنج خراب انداختی

خواب بیداران ببستی و انگه از نقش خیال

تهمتی بر شبروان خیل خواب انداختی

پرده از رُخ بر فکندی یک نظر در جلوه گاه

وز حیا حور و پری را در حجاب انداختی

وز برای صید دل در گردنم زنجیر زلف

چون کمند خسرو مالک رقاب انداختی

داور دارا شکوه ای آنکه تاج آفتاب

از سر تعظیم بر خاک جناب انداختی

زینهار از آب آن عارض که شیران را از آن

تشنه لب کردیّ و گردان را در آب انداختی

باده نوش از جام عالم بین که شیران را از آن

شاهد مقصود را از رُخ نقاب انداختی

هر کسی با شمع رخسارت به وجهی عشق باخت

زان میان پروانه را در اضطراب انداختی

از فریب نرگس مخمور و لعل می پرست

حافظ خلوت نشین را در شراب انداختی

نصرت الدین شاه یحیی آنکه خصم ملک را

از دم شمشیر چون آتش در آب انداختی

                                              حافظ

بر گیر جام و جامۀ زُهد و ریا در آر

محراب را به شیخ ریا کار واگذار

با پیر میکده خبر حال ما بگو

با ساغری برون کند از جان ما خمار

کشکول فقر شد سبب افتخار ما

ای یار دلفریب ! بیفزای افتخار

ما ریزه خوار صحبت رند قلندریم

با غمزه ای نواز دل پیر جیره خوار

از زهر جان گُداز رقیبم سخن مگوی

دانی چه ها کشیدم از ین مار خالدار

بوس و کنار یار بجانم حیات داد

در هجر او نه بوس نصیب است و نی کنار

هشدار ده به پیر خرابات از غمم

ساقی ز جام باده مرا کرد هوشیار

    روح الله خمینی (ره)

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست

در طریقت هر چه پیش سالک آید خیر اوست

در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند

عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش

زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است

کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست

صاحب دیوان ما گویی نمی‌داند حساب

کاندر این طغرا نشان حسبه لله نیست

هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو

کبر و ناز و حاجب و دربان بدین درگاه نیست

بر در میخانه رفتن کار یک رنگان بود

خودفروشان را به کوی می فروشان راه نیست

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است

ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

حافظ ار بر صدر ننشیند ز عالی مشربیست

عاشق دردی کش اندربند مال و جاه نیست

                                                حافظ

هرکه با پاکدلان صبح و مسایی دارد

دلش از پرتو اسرار صفایی دارد

زهد با نیت پاک است نه با جامه پاک

ای بس آلوده که پاکیزه ردایی دارد.

گرگ نزدیک چراگاه و شبان رفته به خواب

بره دور از رمه و عزم چرایی دارد

پروین اعتصامی

در دلم بود که جان در ره جانان بدهم

جان ز من نیست که در مقدم او جان بدهم

جام می ده که در آغوش بُتی جا دارم

که از آن جایزه بر یوسف کنعان بدهم

تا شدم خادم درگاه بُت باده فروش

به امیران دو عالم همه فرمان بدهم

از پریشانی جانم ز غمش باز مپرس

سرو جان در ره آن زُلف پریشان بدهم

زاهد ! از روضۀ رضوان و رُخ حور مگوی

خَمِ زُلفش نه به صد روضۀ رضوان بدهم

شیخ محراب ! تو و وعدۀ گار بهشت

غمزۀ دوست نشاید که من ارزان بدهم

                                      روح الله خمینی (ره)

کاش از حلقۀ زلفت گرهی وا می شد

تا چو من ، زاهدِ دل گُمشده ، رُسوا می شد

روح الله خمینی (ره)

بیا کز تو گریزان من نی ام

بیا از تو هراسان من نی ام

بیا آمادۀ جنگ و بلایم

بیا تا برکشم تیغ از نیامم

بیا تا خون بریزم زیر پایت

بیا دیگر ندارم هیچ طاقت

بیا تا جان فشانم از برایت

بیا تا سر کشم جام شهادت

بیا در بیابان بلا آبی نیست

بیا در این جهان عدلی نیست

بیا گر تو را یار وفاداری نیست

بیا عاشق رویت جز من کسی نیست

بیا تا زنده ایم عاشق باشیم

بیا ظالم بر اندازیم عادل باشیم

بیا آباد سازیم چمن را سبز باشیم

بیا رونق دهیم باغ را باغبان باشیم

بیا گرت رنجی رسد رنجور نباشیم

بیا گویی زنیم حیران نباشیم

بیا گلگون باشیم زرد گون نباشیم

بیا جامی زنیم هوشیار نباشیم

                        کیانوش

​

​

که حرام است می آن جا که نه یار است ندیم

چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم

روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم

تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من

سال‌ها شد که منم بر در میخانه مقیم

مگرش خدمت دیرین من از یاد برفت

ای نسیم سحری یاد دهش عهد قدیم

بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری

سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم

دلبر از ما به صد امید ستد اول دل

ظاهرا عهد فرامش نکند خلق کریم

غنچه گو تنگ دل از کار فروبسته مباش

کز دم صبح مدد یابی و انفاس نسیم

فکر بهبود خود ای دل ز دری دیگر کن

درد عاشق نشود به به مداوای حکیم

گوهر معرفت آموز که با خود ببری

که نصیب دگران است نصاب زر و سیم

دام سخت است مگر یار شود لطف خدا

ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

حافظ ار سیم و زرت نیست چه شد شاکر باش

چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم

حافظ

وقت آمد که بشنوید اسرار

می گشاید خدا شما را گوش

وقت آمد که سبز پوشان نیز

در رسند از رواق ارزق پوش

                        مولانا

عاقبت خاک شود حسن جمال من و تو

خوب و بد میگذرد وای به حال من و تو

قرعه امروز به نام من و فردا دگری

میخورد تیر اجل بر پرو بال من وتو

مال دنیا نشود سدّ ره مرگ کسی

گیرم که کل جهان باشد از آن من و تو

​

​

​

​

​

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو

ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت

صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل

شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی

در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

رهروی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست

عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی

خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم

کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی

حافظ

​​​

​

سلامی چو بوی خوش آشنایی

بدان مردم دیده روشنایی

درودی چو نور دل پارسایان

بدان شمع خلوتگه پارسایی

نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای

دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا

فروشند مفتاح مشکل گشایی

عروس جهان گر چه در حد حسن است

ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی

دل خسته من گرش همتی هست

نخواهد ز سنگین دلان مومیایی

می صوفی افکن کجا می‌فروشند

که در تابم از دست زهد ریایی

رفیقان چنان عهد صحبت شکستند

که گویی نبوده‌ست خود آشنایی

مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع

بسی پادشایی کنم در گدایی

بیاموزمت کیمیای سعادت

ز همصحبت بد جدایی جدایی

مکن حافظ از جور دوران شکایت

چه دانی تو ای بنده کار خدایی

حافظ

***

کشور هایی که به تبعیت از آمریکای جنایتکار

ملت ایران را تحت تحریم قرار داده اند ،

سفارتخانه هایشان در ایران تعطیل باید گردد .

ولاغیر

​

​

​

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

هر آنچه ناصح مشفق بگویدت بپذیر

ز وصل روی جوانان تمتعی بردار

که در کمینگه عمر است مکر عالم پیر

نعیم هر دو جهان پیش عاشقان به جوی

که این متاع قلیل است و آن عطای کثیر

معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم

که درد خویش بگویم به ناله بم و زیر

بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم

اگر موافق تدبیر من شود تقدیر

چو قسمت ازلی بی حضور ما کردند

گر اندکی نه به وفق رضاست خرده مگیر

چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک

که نقش خال نگارم نمی‌رود ز ضمیر

بیار ساغر در خوشاب ای ساقی

حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر

به عزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار

ولی کرشمه ساقی نمی‌کند تقصیر

می دوساله و محبوب چارده ساله

همین بس است مرا صحبت صغیر و کبیر

دل رمیده ما را که پیش می‌گیرد

خبر دهید به مجنون خسته از زنجیر

حدیث توبه در این بزمگه مگو حافظ

که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر

حافظ

​

تکرار مکرّرات بس کن

بربند زبان یاوه گوئی

بشکن قلم و دوات بس کن

ای عاشق شهرت ای دغل باز

بس کن تو خزعبلات بس کن

گفتار تو از برای دنیا است

پیگیری مُهملات بس کن

بردار تو دست از سر ما

تکرار مُکرّرات بس کن

تکرار مکرّرات بس کن

تکرار مکرّرات بس کن

خمینی (ره)

حاکمان نظام سرمایه داری و نئولیبرالیسم و تکنوکراتهای جمهوری اسلامی ایران همانند حاکمان امپریالیسم جنایتکار غرب( بسرکردگی آمریکا و انگلیس و اسراییل و صیهونیست بین الملل و اتحادیه اروپا ) و اختلاس گر و مُحتکر هستند . 

ولاغیر 

​

مباد کاتش محرومی آب ما ببرد

آبی که خضر حیات ازو یافت

در میکده جو که جام دارد

خیال آب خضر بست و جام کیحسرو

بجرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد

گرت هواست که با خضر همنفس گردی

نهان زچشم سکندر چو آب حیوان باش

گرت هواست که با خضر همنشین گردی

بیا و همدم جام جهان نما می باش

نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر

نزاع بر سر دنیای دون مکن درویش

راهم مزن بوصف زلال خضر که من

از جام شاه جرعه کش آب کوثرم

آب حیات و مرتبت خضر یافتی

یکبار اگر تو خود لب دلبر مکیده ای

انفاس عیسی از لب لعلت لطیفه ای

و آب خضر ز نوش دهانت کنایتی

فیض ازل به زور زرّ ار آمدی بدست

آب خضر نصیبۀ اسکندر آمدی

گذرت بر ظلمات است بجو خضر رهی

که در این مرحله بسیار بود گمراهی

مگر خضر مبارک پی تواند

که این تنها به آن تنها رساند

ز رکناباد ما صد لوحش الله

که روح خضر می بخشد زلالش

                               حافظ